Kur arrita një moshë më të pjekur për të kuptuar agjerimin, të cilin e kisha menduar si një detyrim ndaj fesë në të cilën besoja, mami më pat’ shpjeguar se, gjatë ditëve të agjërimit, sa herë që ne ndjejmë urinë dhe lodhjen që sjell mungesa e ushqimit dhe ujit, jemi më afër atyre që këtë uri dhe lodhje e ndjejnë jo vetëm një 30 ditësh, por përgjatë pjesës më të madhe të vitit. Pikërisht kjo empati për tjetrin, të privuar nga kushtet më të domosdoshme për një jetë të dinjitetshme, na përcillet si detyrë morale ta vazhdojmë edhe pas 30-ditësh, duke mbajtur fort në kujtesë se ç’do të thotë të mos kesh dhe sidomos, të mos ketë tjetri...