














Grupi Ata në Kamëz: Shumë gra i kemi humbur. Por, kemi edhe shumë gra për të ruajtur
E mërkura tronditi qytetin e Kamzës edhe gjithë Shqipërinë me ngjarjen makabre që solli humbjen e jetëve të tre grave. Mevlute Hysa, Hasime Dafku, Etleva Kurti u vranë më 1 mars në Kamëz nga Dan Hutra, i dënuar për dhunë në familje, vrasje, pengmarrje dhe grabitje. Ai u la i lirë më 16 shkurt pas tetë muajsh i arrestuar për dhunën e ushtruar ndaj Elena Hysës, ish-bashkëjetuesja e tij që mbeti e plagosur në sulmin e të mërkurës.
Për aktivistet/ët e Grupit Ata në Kamëz, ky akt i radhës i femicidit ka sjellë zi e vaj në qytet. Ata shpalosën ditën e djeshme një banderolë me mbishkrimin “Kamza në zi për gratë”. Nëpërmjet një postimi në rrjetet sociale gjithashtu përcollën reagimin e tyre mbi këtë terror dhe akuzuan shtetin me instituticionet e tij si monopol të dhunës dhe kontrollit.

























Rindërtimi si dhuratë, pa pretendime mbi të
Kanë kaluar tre vite që prej fatkeqësisë natyrore të tërmetit, që ngjau më 26 nëntor 2019, dhe ndryshe nga çfarë propagandohet ditë për ditë nga rrjetet sociale të pushtetit, shumë banorë janë ende të parehatuar dhe të shqetësuar për kushtet e jetesës në banesat e reja.
Disa prej banorëve të Valiasit, zonës së shpallur për rindërtim dhe zhvillim të detyruar me vendim nr. 22/2020, kanë kontaktuar redaksinë tonë dhe na kanë ftuar për të parë më nga afër apartamentet dhe punimet e bëra në to. Ata shprehen se janë të pakënaqur mbi mënyrën e shpërndarjes së apartamenteve. Ka ndër ta që hedhin dyshime për ndarje jotransparente dhe të bëra “me njohje dhe me fuqi”. Të tjerë kanë pakënaqësi mbi cilësinë e punimeve të bëra. Të gjithë shprehen se ankesat e tyre pranë bashkisë Kamëz nuk jane mirëpritur, përkundrazi, u është kërkuar ‘mirënjohje’ pasiqë u kanë falur shtëpi të reja. Rrjedhimisht, mbi ‘gjënë e falur’ nuk ke të drejtë të kesh pretendime.

















Unë bërtita JO












Ditët e bjeshkimit në Gjoçaj
Stani i Ademit shtrihet në një lëndinë malore me lisa të rinj dhe tokë e lagësht. Burimi i ftohtë i ujit brenda stanit e mban atë të fresket edhe në mesditë gushti. Ne na bie të ecim gjatë me të duke na pri shtigjeve. E pyesim herë pas here, me frymë të mekur nga ngjitjet nëse është lodhë. ‘Jo ore, hiç fare’ – na përgjigjet prerazi. E pyesim se çfarë e mban kaq në formë dhe ai na e kthen, po aq prerë: “Në formë më mban vendi këtu, natyra, klima, ajri shumë i pastër, ujë i kristaltë. Asht ujë kurues, këto na mbajnë në formë, ky vend.”. Prin i pari grupin prej dhjetë vetash, të gjithë më të rinj se ai. Kur i vonohemi rrugës, pak nga lodhja, pak nga joshja për të fotografuar çdo copë toke që shkelim, pak nga hutimi nëpër mjedra e boronica, na thërret ‘Hajdeni, rinia’- ndërkohë ‘rinia’ tërheq këmbët pas tij.




















Shteti të vret










Liria s'është krim, vjedhja po

















Nuk mban më ujë pilafi







Aksion në Librazhd, Kolektivi Feminist: Solidaritet










































"Ulni çmimet", mijëra qytetarë në protestë përballë Kryeministrisë
























Protestojmë për liri







Banorët e Paskuqanit bllokojnë Unazën e Madhe
HET ВОЙНЕ - JO LUFTË
“Ku do i çoni këto njerëz? A keni zemër?”
22 fotografi të 22 shkurtit në lagjen "5 maji"
12 shtëpi u shemben dje për ti hapur rrugë ndërtimit të “Tirana Riverside” buzë lumit të Tiranës. Gjin Nikolli, Bekim Cerri dhe Laureta Nikolli janë disa nga protestuesit më të zëshëm të kauzës, shtëpitë e të cilëve u rrafshuan dje. Banorët rezistuan duke u përleshur me policinë, ndërkohë kjo e fundit përdori gazin lotësjellës dhe shoqëroi disa prej tyre në mënyrë që prishjet e shtëpive të vazhdonin.
Shtëpia që fotografon Orestia
Orestia Kapidani është fotografe. Krijimtaria e saj rrok kryesisht dy troje gjeografike: Halle dhe Tiranë. Në vitin 2019, bëhet pjesë e ekspozitës “Shtatë fotografë shqiptarë. Një rezidencë” në Muzeun Kombëtar të fotografisë „Marubi“ në bashkëpunim me ArtHouse në Shkodër. Në këtë ekspozitë, ajo shpërfaq për publikun jetën e një lagjeje periferike ku jetojnë pakicat rome dhe egjiptiane, brenda qytetit të Shkodrës pas një gardhi i cili i ndan ata nga qytetarët e tjerë. Lentja nomade e Orestias ia del ta kapërcejë gardhin tashmë sedentar të dallimeve të ashpra shoqërore në qytetin e saj të vendlindjes