Selma Daku | 30.03.2025 | nyje.al
Kur arrita një moshë më të pjekur për të kuptuar agjerimin, të cilin e kisha menduar si një detyrim ndaj fesë në të cilën besoja, mami më pat’ shpjeguar se, gjatë ditëve të agjërimit, sa herë që ne ndjejmë urinë dhe lodhjen që sjell mungesa e ushqimit dhe ujit, jemi më afër atyre që këtë uri dhe lodhje e ndjejnë jo vetëm një 30 ditësh, por përgjatë pjesës më të madhe të vitit. Pikërisht kjo empati për tjetrin, të privuar nga kushtet më të domosdoshme për një jetë të dinjitetshme, na përcillet si detyrë morale ta vazhdojmë edhe pas 30-ditësh, duke mbajtur fort në kujtesë se ç’do të thotë të mos kesh dhe sidomos, të mos ketë tjetri.
Por, ndonjëherë veç kjo empati nuk është e mjaftueshme po nuk u përkthye në praktikë politike solidariteti, si përkushtim i vazhdueshëm dhe kujdesi ndaj tjetrit, sidomos në këto kohë kur luftrat sa vijnë e bëhen më të pranishme dhe angazhimi ynë në kauza matanë nesh bëhet edhe më i domosdoshëm. Ngjashëm, siç është dhe duhet të jetë çështja e Palestinës.
Pak ditë më parë, në Tiranë u organizua një Iftar i përbashkët mes aktivistësh, të rinjsh e të rejash, besimtarësh (jo detyrimisht të një feje specifike) si akt solidariteti për Palestinën. “Nuk ma kishte marrë mendja që në një vend të vogël si Shqipëria do gjeja kaq shumë mbështetje.”- tha një palestinez në iftarin e shtruar në solidaritet me bashkëatdhetarët e tij të premten e 21 marsit.
Organizimet për Palestinën e lirë në Shqipëri kanë qenë të shpeshta, duke u bërë bashkë për protesta dhe aksione të ndryshme si kundërshti ndaj akteve genocidiale të shtetit të Izraelit, dhe qeverisë sonë si bashkëpunëtore e saj. Së fundmi, në muajin mars, gjatë Ramazanit, përkrahës të kauzës palestineze në Shqipëri u bënë bashkë për një akt shpirtëror siç është agjërimi, për të treguar mbështetje dhe solidarizim. Në rrjetet e tyre sociale, iniciuesit e këtij grupimi, njoftuan shtrimin e një iftari, i cili sipas Ashik Muhammad, një ndër aktivistët më të zëshëm në grupimin për Palestinën në Shqipëri, përveçse është një shenjë solidarizimi, po mbahet në sajë të punës së vazhdueshme të shtrirë prej më shumë se një viti tashmë, e që duhet të vazhdojë me krijimin e një rrjeti më të gjerë në luftë për rezistencë dhe në mbrojtjen e vlerave në të cilat besojmë. Kjo ftesë ishte për këdo, kauza e të cilit është për mbrojtjen dhe çlirimin nga sistemet shtypëse kudo në botë.
“Palestina po na çliron të gjithëve – ky nuk është vetëm një slogan. Por është thirrje për aksion – pasqyrë që reflekton nëse përnjëmend qëndrojmë për vlerat që mendojmë se mbartim. Përpjekja për çlirimin e Palestinës është thellësisht e ndërlidhur me luftrat për drejtësi mjedisore, feminizmin, LGBTQ+, anti-fashizmin dhe dekolonizimin’ – shkruhet në ftesën-manifest që aktivistët kanë shpërndarë për mbrëmjen e Iftarit javën e kaluar.
Prej një muaji agjërim, jam e vetëdijshme që në nivel më universal ky agjerim nuk e ka ndaluar dhunën sistematike që po ndodh në Palestinë. Megjithatë, ndjesia ime është që ka përbashkuar shumë zëra e shpirtra të shqetësuar për çështjen e Palestinës, ku secili e secila në mënyrat e veta po jep kontribut për këtë kauzë. Lutjet e ditës së agjërimit në këtë iftar ishin të gjitha për sosjen e masakrës në Palestinë. Bashkimi për një Palestinë të lirë i kalon kufinjtë fetarë, kombëtar apo racor. Në atë tryezë ku secili i përkiste një feje, zakoni, e kombësie tjetër, të gjithë kishim zgjedhur një gjë: solidaritetin. Ishte befasi e bukur të shihje njerëz që agjëronin për herë të parë të nxitur nga solidariteti për Palestinën, apo njerëz që agjërimin e kishin pjesë të çdo viti, por që këtë vit ia dedikonin veçanërisht kauzës kundër pushtimit dhe genocidit.
Iftari u çel me ushqime tradicionale të Lindjes së Mesme dhe në tavolinë nuk mungonin produktet palestineze të cilat, prej kohësh janë përfshirë në një fushatë mbështetjeje, teksa vazhdohet të thirret për bojkot të produkteve izraelite. Gjatë takimit u fol për vazhdimësinë e aksioneve dhe aktiviteteve me synimin për t’i dhënë sa më shumë zë çështjes së Palestinës në vendin tonë, duke ngritur si shqetësim ndër të tjera, edhe censurimin e mediave tradicionale të cilat nuk flasin mjaftueshëm për atë që po ndodh. Ky aktivitet shënonte çeljen e Javës së Aparteidit Izraelit, në kuadër të së cilës tashmë po organizohen takime, biseda dhe aktivitete në vend e në rajonin e Ballkanit perëndimor.
Që nga fillimi i tetorit të 2023-shit jemi dëshmitarë të tentativave të vazhdueshme për asgjësimin e një kombi, por fatkeqësisht edhe dëshmitarë të pasivitetit dhe mungesës së ndërhyrjeve nga shtete të tjera, të cilat me veprimet dhe mosveprimet e tyre po mbështesin haptazi Izraelin, rrjedhimisht edhe genocidin që po i bëhet popullit palestinez. Pozicionimi i shtetit shqiptar si bashkëpunëtor me furnizime me naftë për avionët që bombardojnë Palestinën, e shumë akte të tjera qartazi pro-izraelite edhe kur na paraqiten si ‘neutrale’ është akt që na sjell turp, indinjatë e revoltë.
Historia e konfliktit Izrael-Palestinë është e hershme dhe daton para vitit 2023, megjithatë për mua ai vit ka shënuar momentin që jam bërë më e vëmendshme dhe më shumë se kurrë e vetëdijshme për qëndrimin që duhet mbajtur. Pas sulmeve të tetorit, në fillim e kapa veten teksa zgjidhja me kujdes foto apo video që mundesha të shihja, dhe ruhesha që kurrë të mos klikoja postimet më përmbajtje sensitive. Trauma e hershme e jona për Kosovën, më kish mbajtur të tërhequr dhe në pozicion ‘vetëmbrojtjeje’ në raport me luftrat e popujve për vetëvendosje. Por të mbyllësh sytë nuk e zhduk problemin. Sado të rënda të jenë pamjet mbi atë që ndodh në Palestinë, na flasin për një realitet të cilin e kemi detyrë morale ta kuptojmë dhe të mbajmë qëndrim për të.
“Vazhdoni të luftoni, tregojini historitë tona, derisa Palestina të jetë e lirë.” Kjo qe thirrja e fundit e gazetarit palestinez, Mohammad Mansour i cili u vra nga forcat izraelite të cilët që nga 2023 kanë vrarë 208 gazetarë. Të flasim, të kundërshtojmë, të mos harrojmë, të solidarizohemi me popullin e Palestinës, njëkohësisht as të mos i dorëzohemi një ‘solidariteti’ (të keqkuptuar) sa për ta vënë shpirtin tonë në paqe teksa shpresojmë që diku atje, tutje, larg nesh dhe pavarësisht nesh dikush tjetër po organizohet dhe po reziston, por të organizohemi ditë për ditë, të flasim, të tregojmë, të protestojmë e bojkotojmë kundër e për çdo gjë që mirëmban sisteme të dhunës, pushtimit dhe shfarosjes së popujve që po martirizohen për vetëvendosje.
