Shpikja e figurës së civilit si “jopartiak” apo “neutral” ka thelluar edhe më shumë depolitizimin e çështjes palestineze. Për t’u quajtur civil, kërkohet nga ne të ekzistojmë në një dimension mitologjik ku jemi të zhveshur nga çdo këndvështrim. Kauza jonë, sipas kësaj mitologjie, nuk shihet më si një luftë çlirimtare, por si një “krizë humanitare,” ku revolucionarët nuk janë pjesë e pandashme e kombit tonë, të shtyrë nga aspirata politike dhe ëndrra për liri. Përkundrazi, ata paraqiten si aktorë të egër që shkaktojnë shkatërrim pa kuptim, duke llahtarisur dëshmitarët e pafuqishëm: gratë dhe fëmijët e pa angazhuar, mjekët e urgjencës dhe gazetarët e paanshëm.

Në këto lexime ahistorike, që fshehin pabarazinë e pushtetit midis pushtuesit dhe të pushtuarit, militanti nxirret jashtë kontekstit që e ka krijuar atë; spikerja e lajmeve pritet të raportojë për vrasjen e vëllezërve të saj sikur të ishte një vëzhguese e paanshme; dhe infermierja, pacienti i së cilës është një koleg i dashur i gjymtuar nga një sulm ajror, pritet të ruajë “profesionalizmin” dhe të mos kërkojë hak ndaj operatorit te dronit. 

Natyrisht, në Palestinë, si kudo tjetër, ka individë që janë ose e përkufizojnë veten si “jopolitikë.” Mund të thuhet se ka mjekë që fajësojnë të gjitha palët, dhe gazetarë që ushqejnë mitin e objektivitetit në vend që ta shpotisin atë. Por “neutraliteti” nuk është tregues pafajësie, e as nuk garanton siguri. Në thelb, ajo që i bashkon si jopartiakët, ashtu edhe partiakët – madje edhe ata që thjesht perceptohen si të tillë – është ekspozimi i tyre ndaj dhunës koloniale. Dallimi është se ne, duket se vrapojmë të shpëtojmë vetëm ata që perceptohen si jopolitikë. Kur ata me aderim (ose me aderim të supozuar) bëhen shënjestër, fillimisht përpiqemi të mohojmë atë lidhje të pretenduar përpara se t’u përgjigjemi thirrjeve të tyre për ndihmë. 

Disa muaj pas fillimit të gjenocidit në Gaza, i cili është “konflikti më vdekjeprurës për gazetarët në historinë e vonë”, forcat e okupimit izraelit e shpallën hapur se gazetarët që punojnë për organizata mediatike të lidhura ose të drejtuara nga Hamasi, “janë objektiva të ligjshëm ushtarakë.” Një zëdhënës i lartë i IOF* (Forcat Okupuese të Izraelit) arriti deri aty sa t’u thoshte gazetarëve se “nuk ka ‘asnjë dallim’ mes punës për [Al-Aqsa TV]** dhe anëtarësisë në krahun e armatosur të Hamasit.” Kjo deklaratë sjell në mendje një tjetër koment nga një zëdhënës tjetër ushtarak, i cili tha se e ndjera Shireen Abu Akleh*** ishte “e armatosur me [kamerën e saj].” Po ashtu, sjell në mendje edhe titullin e Jewish Insider: “Një e treta e gazetarëve të vrarë në Gaza kishin lidhje me grupe terroriste”. Një kryetitull me të cilin gazetarët justifikojnë vrasjen e gazetarëve.

Instinkti i shumë mbrojtësve të palestinezëve është të shpërbëjnë lidhjen mes punonjësve të vrarë të medias palestineze dhe prirjeve të tyre të supozuara politike, sikur këto të ekzistonin veçmas njëra-tjetrës gjëkundi në botë. Ndërsa nga ne kërkohet të distancohemi nga luftëtarët guerilë që luftojnë kundër kolonializmit dhe okupimit, ushtarët sionistë – kolonizatorët dhe pushtuesit – mund të punojnë pa asnjë pengesë, ironi apo kritikë, në redaksi lajmesh dhe në organizata vëzhguese të mediave. Merrni, për shembull, reporterin politik të Axios për çështjet izraelite, Barak Ravid, i cili, deri në mars 2023, ishte rezervist në forcat e pushtimit izraelit ndërkohë që punonte për një media ndërkombëtare. Ose kryeredaktorin e revistës The Atlantic, Jeffrey Goldberg, i cili ndërpreu studimet në një universitet amerikan për të shërbyer si vullnetar në IOF (Forcat Okupuese të Izraelit)  gjatë Intifadës së Parë****, dhe më pas, gjatë punës së tij si i ashtuquajtur “këshilltar burgu” në kampin famëkeq Ketziot, ai gënjeu për të mbuluar një mik, të cilin e kishte parë duke rrahur një të burgosur. Korrespondentët e lidhur me ushtrinë izraelite nuk sfidohen mbi bazën e afërsisë së tyre me “konfliktin,” e lëre më të dënohen me vdekje për pjesëmarrjen ose simpatinë e tyre ndaj aparatit ushtarak izraelit. Ata nuk kanë nevojë të humanizohen.

Në të vërtetë, ata shpesh paraqiten më shumë se thjesht njerëzorë; The New Yorker nuk nguroi të citojë atë që e quajti një gazetar “të majtë” (sipas përshkrimit të tyre), i cili lavdëroi ushtarët e Forcave të Okupimit Izraelit që po kryejnë gjenocidin në Gaza me fjalët: “ata janë fëmijët tanë… ata jemi ne.” Nëse je korrespondent i New York Times në Jeruzalemin e pushtuar, siç ishte Isabel Kershner, dhe ke dy djem në Forcat Okupuese Izraelite, si ndikon kjo në raportimin tënd mbi “konfliktin”? Nëse detyra profesionale e bashkëshortit tënd është “formësimi i një imazhi pozitiv të Izraelit në media,” si drejtor programi në Institutin për Studime të Sigurisë Kombëtare (INSS), “think tank”-u kryesor i shtetit kolonizator për çështje sigurie, siç ishte bashkëshorti i Kershner-it, si mund ta ruash paanshmërinë si gazetare? “Një shqyrtim i artikujve që Kershner ka shkruar ose ku ka kontribuar që prej vitit 2009 tregon se ajo mbështetet gjerësisht tek INSS për analiza mbi ngjarjet në rajon.” Shembujt e gazetarëve me lidhje të drejtpërdrejta me entitetin që kryen gjenocidin kundër popullit palestinez janë të shumtë. Sa për palestinezët – mbi ne vendoset një standard krejtësisht tjetër dhe i pamundur.

Nuk mjafton që një palestinez të jetë gazetar për t’u konsideruar njerëzor; ai ose ajo duhet të jetë “i/e paangazhuar”, “pa përkatësi politike”. Përndryshe, sipas logjikës sioniste, ata nuk janë të denjë të vajtohen, apo as të përfshihen në bilancin zyrtar të të vdekurve; masakrimi i tyre bëhet arsye për gosti. Një kërkesë e tillë  për “mosangazhim”, që në krye të herës e pamundur, e fragmenton edhe më shumë popullin palestinez: ne jo vetëm ndahemi sipas kufijve kolonialë dhe gjeografive të trilluara, por edhe brenda të njëjtit profesion ne ndahemi në shënjestra “legjitime” dhe “jo-legjitime.” Kjo ka krijuar një realitet ku populli palestinez vihet kundër vetes; disa prej nesh punojnë për agjenci të huaja me reputacion, të tjerë për ato vendase, “të drejtuara nga Hamasi.” Si rezultat i këtij akuzimi, ne kërkojmë të jashtëzakonshmen dhe e citojmë atë.

Dhe kur them “ne,” përfshij edhe veten time në këtë kritikë. Kur shkrova për dëshmorin palestinez Omar As‘ad*****, humba një dorë të mirë kohe duke kërkuar burime të besueshme që dëshmonin se ushtarët e kishin rrahur. Diçka, ndoshta një sjellje e mësuar, e rrënjosur prej kohësh, ose një impuls i pavetëdijshëm, i brendësuar, më bëri të mendoj se nuk mjaftonte fakti që ai ishte lënë të vdiste në të ftohtë, i lidhur, me gojën të mbyllur dhe i verbuar. Ai duhej të kish qenë i rrahur gjithashtu. Pavarësisht gjithë argumentit me të cilin po sfilitem, shfletova ndër artikuj për të gjetur një shtresë tjetër brutaliteti me të cilën ta ilustroja vrasjen e tij. Por kur e bëjmë këtë me Shireen Abu Akleh, me Omar As‘ad, me Hind Rajab******, me Mohammed Abu Khdeir******* – kur e bëjmë nga dashuria, nga dëshira e dëshpëruar për të legjitimuar vajtimin për ta – ne, pa dashur, që në krye të herës, riprodhojmë të njëjtën logjikë koloniale që i vrau dhe i shndërroi në shënjestër legjitime.