Fejton | 25.08.2018 | nyje.al
Jastëku i ri mund të sigurojë rehatinë e të fjeturit por jo përmbajtjen e ëndërrave – i kishte sqaruar-, si me gjysmë shaka-, shitësja elegante kryetarin, kur ky e kishte pyetur për çmimin dhe aty për aty ishin hedhur të diskutonin diçka rreth gjumit të shëndetshëm dhe ëndërrave. Abazhuri me skelet njeriu i blerë tek “Galerie de la Reine” në Bruksel, shpërndante ndriçim fantastik brenda kontureve të asaj dhome gjumi. Mori dhe ktheu një gllënjkë nga bidoni i ujit pa gaz. E la sërish mbi komodinë me një forcë të lehtë të pakontrolluar çka bëri që ambazhurit ti lëviznin krahët. Hija e çdo objekti aty përreth ndryshoi dhe u bë e lëvizshme. Pasi abazhuri u stabilizua kryetari pa kokën e vet të pasqyruar në mur dhe paloi me dorë disa maja flokësh të çrregullt e të pabindur. Doli dhe në profil e po shqyrtonte hundën. E rregullt. Kundra gënjeshtrave. Tapën e shishes, e cila ra poshtë, anash krevatit, përtoi ta kapte duke e lënë aty në vend. U shtri të flinte dhe zhyti kokën në jastëkun e butë.
Një dhelpër erdhi nga mali dhe u fut në kotec. Pula kishte bërë 16 zogj. I numëronte çdo natë vezët para se të flinte. Siç duket dhelpra e kishte survejuar me kujdes situatën pasi vezët ishin në ditën e fundit të ngrohjes. Pasi hëngri pulën i mori të gjitha vezët dhe u largua. Dhelpra ishte e çuditshme. E adoptuar. Vinte nga prindër ku njëri ishte skile (mashkulli i dhelprës) dhe tjetri ishte pulë. Por jetonte e vetme. E kishin dëbuar nga shtëpia pasi ishte kundra asaj lidhje jonatyrore. E nga ajo atmosferë e përzier dhelpra kishte marrë e fituar sjellje nga të dyja rracat. Dinte të kujdesej për rritjen e shpendëve por dinte edhe si t’i gjuante njëkohësisht. Nuk ishin të huaja për të. Zogjtë priste t’i rriste e pastaj t’i hante ngadalë siç bëjnë njerëzit e maleve me të vegjëlit e lopës. Mbarsin lopën, i marrin të voglin dhe e rrisin për ta pasur mish për dimër ose për ta shitur. Mori menjëherë armën që e mbante poshtë jonxhës tek plema dhe iu vu dhelprës mbrapa. Kutia anash fishekëve kishte një shënim me ngjyrë të kuqe lart: – 41-R. Ishte numri i fishekëve brenda dhe kalibri i armës. Kishte frikë të gjuante me armë pasi në rast plagosjeje a vrasje do thyheshin vezët. Donte t’i kishte medoemos të gjitha pasi ato ishin pasuria e fundit që kishte. Të gjithë të ardhurat e tjera ishin shterrur. Lopët nuk bënin më qumësht. Nuk pllenoheshin. Arat ishin djerrë. Frutave u kishte rënë dergja. Mola po bënte kërdinë. Duke e ndjekur me vrap e dalloi që nuk po ia dilte dot. Dhelpra zgjidhte rrugë në terren të vështirë për t’u përshkruar nga njeriu, pale nga një njeri me armë! Erdhi koha që dhelpra u fut në një lëndinë të mbushur me ujë deri në lartësinë e trupit të saj. Me shpejtësi gjykoi që vezët aty nuk thyheshin po të bien nga ajo lartësi. Ose do shpëtonin disa. Dhelpra dukej që nuk ndalonte as nga mëshira as nga frika. Mori shenjestër dhe ia dha. Krrauuu… Plumbi kapi dhelprën në kokë dhe saçmet e hapura ia shpërfytyruan fytyrën. E gjithë sasia e vezëve ra në ujë. Shkoi me vrap t’i numëronte. Uji ishte i kaltër dhe nuk kishte vështirësi t’i shquante me të parën. Dhelprës as që ia lëshoi sytë. Nji, dy, tre…tetë, dhjetë, dymbëdhjetë. Numëroi dhe njëherë. Shifra nuk ndryshoi. Priste të ishin gjashtëmbëdhjetë. Por pak më tutje ishin shpërndarë disa guaska të bardha vezëvesh që notonin ngadalë e duke u tundur lehtë në bregun e një liqeni të pistë. Katër prej tyre dukeshin që nuk ishin të thyera nga rënia por ishin çarë nga saçmet e çiftes. I numeroi sërish. Nuk dolën 16. Duhej medoemos ajo shifër. Ndryshe…do plakej, do vdiste!
U zgjua duke gulçuar. Ishte ditë e premte. Ora dy pas mesnate. Të nesërmen ishin zgjedhjet. Qëlluan dhe në ditën e takimeve me popullin. Mbylli sytë sërish dhe ndërroi krahun e jastëkut. Tapa e shishes nuk kishte lëvizur nga vendi.
